Naar aanleiding van een aantal verzoeken en tags in de #challengeaccepted of #womanempowerment #empoweringwomen schrijf ik dit blog. Het viel me op hoe snel een beeld – challenge – aanzet tot actie, ook zonder dat we de achtergrond weten. Naar aanleiding van mijn studie naar onze beeldcultuur en hoe dit van invloed is op de verbinding tussen mensen, beschreef ik mijn bevindingen hierover in de afgelopen tijd. Het waren flink wat pagina’s met nog niet een specifiek doel. En nu kwamen toevallig een aantal dingen samen. Dus, bij deze:
Beelden, hashtags, halve zinnen, berichten in onze tijdlijn… We nemen ze tegenwoordig -vaak ongemerkt– als waarheid aan. Een verhaal, een moment, dat met het posten eens is vastgezet, verandert met de tijd. De achtergrond en gelaagdheid buiten de ‘plaatjes’ in de tijdlijn vervliegt wanneer het buiten beeld raakt. Of gaat een eigen leven leiden, door wat anderen (wij) er vervolgens weer van maken. Dat komt niet omdat we een verdorven karakter zouden hebben of zoiets. Nee, ik geloof juist dat het tegendeel waar is!
Focus your mind!
Anders dan een vis, hebben wij het vermogen om na te denken. Dat is onze (wellicht enige) vrije wil; DAT we kunnen en mogen denken. Zelfs als we ook weer niet zoveel invloed zouden hebben op WAT we denken of WAAROM. Maar dat is weer een heel ander verhaal en ik beoog het niet echt om in mijn leven, of in elk geval niet in deze blog, daar een wetenschappelijk onderzoek over aan te gaan. Daarom noem ik het altijd dus ‘de keuze om zelf te bepalen waar je je aandacht op richt’.
Welke informatie zoek je op, sta je toe of laat je wat meer op afstand? Welke gedachtes heb je, welke voed je, zou je wel kwijt willen of vallen je soms ineens toe? Hoe is dit van invloed op de aannames die je vaak ongemerkt doet over beeld of woorden op je scherm? En welk gedrag zie je (ook daardoor) allemaal in je eigen (werk)leven en relaties ontstaan?
Waar richt jij je (bewuste) aandacht op?
Je gedachten en gedrag zijn van invloed op waar je nu staat. Hoe je naar jezelf, je leven, je werk en andere mensen – de wereld – kijkt. En hoe je vervolgens handelt. Of misschien wel helemaal andersom. Ik weet dat niet (voor jou). En ik geloof ook niet dat daar maar 1 waarheid over bestaat. Maar we zijn het er denk ik wel over eens dat het één veel met het ander te maken heeft in ons leven. Door bewustwording te creëren op wat (en hoe dit) van invloed is op elkaar, zijn we in staat om (zelf) betere keuzes te maken. Niet alleen over wat we willen doen in en met ons eigen (werk)leven, maar juist en ook over de wereld en dat wat je daarin ziet, leest en doet.
Al scrollend door onze digitale kanalen, of in de zoveelste vergadering in Teams of Zoom, moeten we het dan dus doen met hoe beeld en woorden op ons over komen, zonder de beleving van de ‘live’ ervaring. Maar ben je je bewust van het feit dat we, wanneer onze communicatie steeds meer verschuift van ‘in real life’ naar grotendeels digitaal, we onze Communicatie skills daarom wel een beetje mee moeten (of kunnen) ontwikkelen?
Wat je gelooft is waar?!
Het is dus aan ons om dat wat we zien (of doen) te blijven bevragen. Goed te (blijven) kijken achter de façade van de beeldcultuur en de vluchtige digitale communicatie. En het verhaal dat er van wordt gemaakt; door jezelf (in je eigen hoofd) en door de wereld (wat er over wordt gezegd). Watch your aannames! Is het zo? Alles is (ogenschijnlijk) maakbaar. We moeten ons er dus telkens bewust van blijven; is dat wat je leest volledig & dat wat je ziet echt waar?
‘Ja maar dat weten we toch allemaal wel Jacklin?!’ En toch… precies datzelfde lijken we net zoveel ook telkens weer te vergeten, doordat alles wat we zien en horen ons onbewust(e) beïnvloed. Overal. De hele dag.
Dat kan je dus wel WETEN, maar het gaat er uiteindelijk dan toch om wat je er mee gaat DOEN!
Wat zou er gebeuren als je bij dat wat op je af komt soms even wat langer stil gaat staan? Als je het wat zorgvuldiger onderzoekt; als je je automatische reactie even tot stilstand brengt, je jezelf even vertraagt, er iets over (be)vraagt, je je mind dus in beweging brengt?
Het gesprek aangaan
Beeld heeft een kracht waarbij woorden het niet halen: Je heel even nabij iets groots te brengen. Het veilig en van afstand benaderen. Zodat we samen (later) woorden kunnen zoeken in of voor een complexiteit. Beeld kan ons inspireren, raken, laten inzien… Het nodig ons uit om ‘anders’ naar hetzelfde te kijken, opnieuw te zien of – voor het eerst – iets nieuws te bekijken. Of de emotie van een vreugdevol, mooi of bijzonder moment bijna met iemand mee te ervaren. Het biedt ons de mogelijkheid om een fragment van iets groters op een toegankelijke manier te delen, waardoor het de toelichting (voor even) overbodig maakt.
Aan de ene kant zie ik dus de toegevoegde waarde van het gemak waarmee we tegenwoordig beeld maken en kunnen delen. Hoe we in ons privé leven daardoor zoveel gemakkelijker delen (met 1 plaatje) wat er in onze dag gebeurt. En hoe de kennis over hoe beeld ons beïnvloed, in de Bedrijfs Communicatie, helpt bij het (gemakkelijker) bereiken van onze doelgroep. En het vervolgens ondersteunend werkt bij het ‘vertellen’ van ons verhaal.
Aan de andere kant zie ik ook een versmalling van de woorden ontstaan. En merk ik in de Communicatie Trainingen en de Persoonlijke Coaching hoe lastig(er) we het vinden om het echte gesprek met elkaar aan te gaan. Beeld wordt steeds dominanter in onderlinge communicatie. We liken en delen en emoticonnen er op los, ook op het intranet op kantoor. En daar is niets mis mee, het is zelfs best leuk. Totdat het écht wel even ergens over gaat. Of het de gelaagdheid van de inhoud verre van raakt. En zo zijn we tegenwoordig met veel mensen in contact, maar weinig echt met elkaar in verbinding.
Hebben we elkaar goed verstaan?
Mensen – en bedrijven – zijn uniek. Ieder met zijn of haar eigen identiteit. Ook en juist als alles van vandaag, morgen weer net iets anders kan en zal zijn. Het verhaal zal nooit vast staan, ook al lijken we het soms voor even wel met elkaar te kunnen vangen. Of elkaar er goed over te verstaan. Het verandert met de tijd en het leven, elke dag, een beetje mee. Een beeld dat je vormt, of letterlijk voor je ziet, is daarmee dus een momentopname. En laat de volledige achtergrond of de gelaagdheid niet zien. Daarvoor hebben we altijd woorden nodig. En in onze digitale (werk) communicatie kan dus de betekenis van woorden ook telkens anders zijn, afhankelijk van de context.
Blijf nieuwsgierig om het verhaal te volgen
Laten we het beeld dat we zien (weer meer) gebruiken om er vervolgens een gesprek over gaan te gaan. Dat wat je graag wilt (op)volgen. De bereidheid en de mogelijkheden om mee te bewegen, het verhaal te volgen. Omdat dat je verheugd bent er achter te komen waar het (langs komt of) naar toe gaat. Of om te bepalen wat de volgende (juiste) actie is voor de kwaliteit en voortgang van ons werk. En hoe we dat samen nog beter kunnen doen. Zodat we niet alleen zelf succesvol zijn, maar met succes en plezier samen zijn en samenwerken. En werk en leven zo dus ‘empoweren’, door het succesvol te maken voor ons allemaal.
We vinden elkaar in dat wat we delen…
Even terug naar het zwart-wit beeld. Naar de foto’s op Instagram. Naar het Challenge Accepted verhaal…
Zonder dat we echt wisten, volgden we het gedrag. Binnen no time werd mijn tijdlijn gevuld. Ik schrik daar dan soms een beetje van, had dan niemand vooraf even stilgestaan om goed te kijken? Zorgvuldig, verder dan wat bovenaan in Google komt te staan, op zoek te gaan naar het daadwerkelijke verhaal? Maar ja, wat weet ik nou eigenlijk zeker? Want mijn computer is natuurlijk minstens zo beïnvloed door mijn zoekgeschiedenis, klikgedrag en al het andere wat online hier al over is voorgegaan. Dus wellicht is er helemaal niets van waar en lees ik daar morgen weer een ander stuk over.
En zo moeten we maar weer zien… ik zag in de stories er later wel ook een tegengeluid over ontstaan. En zo zien we dus maar weer dat we allemaal ook maar mensen zijn, met ieder enkel goede bedoelingen en een bulk enthousiasme, gelukkig dat dat wel nog gewoon bestaat! Laten we dat vooral ook blijven doen.
Aan de andere kant (want juist en ook dat mag worden gezegd) om de dingen die we wél heel zeker weten, stuurden we privé berichtjes en wisten we meteen wie er op onze short-list staat als het over vrouwen, daadkracht en verbinding gaat.
Ergens vond ik het dus wel mooi dat een hashtag die ooit begon met een heel ander verhaal, nu opnieuw een stroom aan zwart-wit foto’s van vrouwen in mijn tijdlijn bracht. Een foto, een caption, ieder met een heel eigen verhaal. Bijzonder hoe het vluchtige online er dan juist even voor zorgt dat die verhalen wat meer zichtbaar worden gemaakt. Blijkbaar hebben we daar dus soms (eerst) een hashtag voor nodig. En dat begrijp ik dan ergens ook wel weer. Waarover we dan kunnen zeggen: Is dat zo? Ik weet het ook allemaal niet…
Wat ik wel weet is dat ik het dus tof vond om de achtergrond, de verhalen, van de vrouwen in mijn tijdlijn te lezen. Ik me erg verbonden voelde door de privé berichtjes en tags die ik kreeg, juist van de mensen die ik ook in het echt regelmatig zie of persoonlijk ken. En dat ik het mooi vondt dat de hashtag in het hier-en-nu weer (de mogelijkheid tot) nieuwe, andere, gesprekken tot stand bracht. Allemaal wellicht onbedoeld. Of dus precies de bedoeling…
Jacklin in black and white.
Bij deze dus alsnog een zwart-wit foto en deze blog als antwoord op de privé berichtjes, tags en het hele verhaal… Een aantal dagen later dan ‘nu meteen’, omdat ik merkte dat ik er even op wilde reflecteren voordat ik er iets mee ging doen. Niet alleen omdat ik niet zo goed ben met selfies en foto’s (omdat… alsof… er zoveel in dit leven juist vooral helemaal niet – en dus toch ook weer wel – over mij gaat). Maar vooral omdat ik voelde dat ik er ook wat woorden aan wilde geven.
Omdat ik geloof dat woorden dus bijdragen aan het (echte) gesprek. En ons dus de mogelijkheid geven er echt de verbinding met elkaar over aan te gaan! Want alleen in de echte verbinding kan je elkaar dus ook daadwerkelijk ‘empoweren’. En dat geldt dus niet alleen voor vrouwen, maar voor ons allemaal!
